«Απέχουμε ένα βήμα από το να καταγραφούμε στην κοινή συνείδηση ως εκφραστές ενός αριστερού παλιανθρωπισμού» ανέκραξε, σε κατάσταση απόγνωσης, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ από τα ελάχιστα που αφουγκράζονται την κοινωνία και είναι σε θέση (ακόμη) να αποκωδικοποιούν πολιτικά τα μηνύματα των καιρών.
Του Χρήστου Υφαντή
Η νέα μεγάλη «επιτυχία» της κατά τον ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς να χαρακτηρίσει, σε συνθήκες πανδημίας και εν μέσω ενός γενικευμένου υγειονομικού πολέμου με δεκάδες θύματα καθημερινά και εκατοντάδες διασωληνωμένους τις Μ.Ε.Θ., τον εθελοντισμό ως «φερετζέ του νεοφιλελευθερισμού» εξαφάνισε και την ύστατη ελπίδα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αποκτήσει επαφή με την ελληνική κοινωνία και να αντιμετωπίσει τη συγκυρία ως πολιτικό υποκείμενο.
Η παρανοϊκή απόπειρα της καθημαγμένης κυκλοφοριακά ΑΥΓΗΣ να επιχειρήσει να αντιπολιτευθεί την κυβέρνηση σε ένα κατ’ εξοχήν αποδεκτό επικοινωνιακά από τους πολίτες πεδίο, αυτό του εθελοντισμού σε συνθήκες γενικευμένης υγειονομικής και κοινωνικής κρίσης, έφερε την πλέον εκσυγχρονιστική τάση του κόμματος σε νευρική κρίση, να καλείται να απολογηθεί για προσεγγίσεις που ούτε η σταλινικότερη των αριστερών εκφράσεων δεν διανοήθηκε να διατυπώσει δημόσια.
Το κείμενο στην ΑΥΓΗ είναι δεδομένο πως απηχεί τις μύχιες πολιτικές προσδοκίες και προτεραιότητες της ηγετικής ομάδας του κόμματος, η οποία, όπως όλα δείχνουν, έχει αποφασίσει να ασκήσει «πολιτική πτωμάτων και επί πτωμάτων» σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποκτήσει κοινωνικό ακροατήριο, έστω και στις τάξεις των ψεκασμένων και εκείνων που αρνούνται τη λογική των περιοριστικών μέτρων και θέτουν ζητήματα δημοκρατίας και ελεύθερης έκφρασης στη μέση ενός εξελισσόμενου πολέμου.
Ο Τσίπρας δεν υπολογίζει ούτε τις αντιδράσεις απέναντι στον αριστερό παλιανθρωπισμό, ούτε τις εσωτερικές εντάσεις. Ο προϊόν εκτσογλανισμός της δημόσιας εικόνας του κόμματος του κάθε μέρα που περνάει ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο με τις χειρότερες εκδοχές ενός συστημικού, στα όρια της παράνοιας, αρνητισμού σε σημείο να επιτίθεται σε καίριας σημασίας κοινωνικές δράσεις όπως είναι η εθελοντική προσφορά, την οποία, υποτίθεται, η αριστερά αποθεώνει όταν αφορά δικές της προσεγγίσεις.
Το κατάπτυστο κείμενο στην ΑΥΓΗ προέκυψε ως απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να απαντήσει στην πολιτική επικυριαρχία του κ. Μητσοτάκη και της κυβέρνησης, την οποία, εκτιμάται σχετικώς από την Κουμουνδούρου, ενισχύουν επικοινωνιακά εκδηλώσεις ή ενέργειες θετικού κοινωνικού αυτοματισμού, όπως αυτός εκδηλώθηκε με τις εθελόντριες νοσηλεύτριες που έσπευσαν από όλη την Ελλάδα στη Θεσσαλονίκη να συνδράμουν ένα σύστημα υγεία έτοιμο να εξαντλήσει τις δυνατότητες του να μάχεται «στα μαρμαρένια αλώνια» ενός σκληρού και ανελέητου υγειονομικού πολέμου.
Ακόμη και αυτή η εκδήλωση κοινωνικής ευθύνης στην οποία προχώρησαν οι νοσηλεύτριες στην ατομική της ανάγνωση δεν πτόησε τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τον εμπόδισε να «καταγγείλει» τις νοσηλεύτριες περίπου ως «πράκτορες του διεθνούς ιμπεριαλισμού που βοηθάνε τον Μητσοτάκη να μην καταρρεύσει», κάτι σαν «πληρωμένα ενεργούμενα στην υπηρεσία του καπιταλισμού», τον οποίο στηρίζουν για να μην καταπέσει.
Τύποι αριστερής δημοσιογραφίας που αγνοούν ακόμη την αλφαβήτα του νεοφιλελευθερισμού, που μεταφέρουν με τη μηχανιστική του παπαγάλου έννοιες στην ελληνική κοινωνία, χωρίς ποτέ να κάνουν τον κόπο να αναγνώσουν αν εμφανίστηκαν και πως επηρέασαν τη χώρα, που καταγγέλλουν τους πάντες στο όνομα τίνος άραγε(;) διαμορφώνουν μια γραφική δημόσια εικόνα ενός κόμματος στα όρια της παραφροσύνης, το οποίο περιφέρεται ασκόπως στην εγχώρια πολιτική σκηνή και παρακαλεί καθημερινά την έλευση της τέλειας καταστροφής, δηλαδή χιλιάδες θανάτους κι ένα σύστημα υγείας κατεστραμμένο, για να βρει λόγο ύπαρξης και να δικαιώσει την κυβερνητική θητεία του αντί οποιουδήποτε αντιτίμου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επισήμως πλέον εκτσογλανιστεί και η εξέλιξη αυτή δεν είναι τυχαία, ούτε προϊόν συγκυριών. Υποστηρίζεται από μια απενοχοποιημένη απέναντι σε κάθε κοινωνική διεργασία, σε κάθε διάθεση προσφοράς, σε κάθε ατομική ευθύνη, ηγεσία, η οποία παραδέρνει εμμονικά στις χειρότερες προσεγγίσεις ενός σταλινικού παρελθόντος από τον οποίο ποτέ δεν κατάφερε να αποστεί και να το ξεπεράσει.
Ο Τσίπρας μάχεται στην ουσία την ελληνική κοινωνία και ψάχνει μετά μανίας τρόπο να την καταστρέψει για να δικαιώσει την κωμική πολιτική του παρουσία, η οποία τείνει να καταστεί επικίνδυνη για τον τόπο και τους πολίτες
